دانشجویان مهندسی مکانیک شهرکرد

هرچند خبر کمی عجیب است ولی واقعیت دارد. نوعی از مگس های میوه به لطف تلاش های شبانه روزی پژوهشگران ژنتیک دانشگاه ویلفرد لوریه کانادا و دانشگاه کالیفرنیا توانستند بالاخره بعد از 40 نسل، شمارش را یاد بگیرند.

روش کار هم بسیار جالب بوده: در آغاز برای مگس های مورد آزمایش جلسات توجیهی شمارش برگزار می شد! این جلسات 20 دقیقه بودند و در آنها ابتدا مگس ها در معرض نورهای قوی به صورت فلش های 2، 3 و 4 تایی قرار می گرفتند. فلش های 2 و 4 تایی همراه با تکان دادن قوطی حاوی مگس های بینوا بودند. بعد از یک وقفه، دوباره نوبت فلش ها بود و مگس هایی که بلد نبودند بشمارند، خود را برای تکان های قوطی آماده نکرده بودند. این قضیه تا نسل 40 ادامه داشت و با این وجودی که مگس ها هنوز از حساب چیزی نمی فهمیدند؛ محققین از ایجاد تغییر ژنتیکی در آنها نا امید نشده بودند.

در نهایت مگس های نسل 40 توانستند بشمارند و بعد از فلش های دو یا چهارتایی، خود را برای تکان های محفظه جمع و جور کنند.

مگس های میوه عمر کوتاهی دارند و به سرعت زاد و ولد می کنند و همین امر این حشرات را به مثال هایی عالی برای آزمایش های مهندسان ژنتیک تبدیل کرده است.

حالا که محققین تکامل، مطمئن شده اند که می توان چنین تغییری را پس از نسل های متمادی در این حشره ایجاد کرد و باعث فرگشت آن شد، قدم بعدی این است که بفهمند چطور این تغییر اتفاق می افتد. چه تغییراتی در ساختار مهندسی مغز این موجودات رخ می دهد که باعث پیدایش این قابلیت می شود و بعد به صورت دقیق محل تغییر ژنها مشخص می شود.

این مطالعه همچنین نشان داد که قابلیت های اساسی ریاضی مانند شمارش، ساختارهایی باستانی در موجودات هستند. پیش از این هم مشخص شده بود که حتی موجوداتی نظیر سمندرها، لمورها و جوجه های چند روزه هم بعضی قابلیت های مقدماتی ریاضی را دارند.

با این حساب باید گفت حالا دیگر حیوانات هم سرشان توی حساب و کتاب است.

چشمان خود را ببنید و یک گوجه فرنگی را لمس کنید حالا یک تکه چوب را در دست بگیرید. می بینید که با چشمان بسته و تنها لمس می توانید بسیاری از اجسام را تشخیص بدهید. اما ربات ها که چنین قابلیتی ندارند. در عین حال دنیای ربات ها روز به روز دچار تحولات فراوانی شده و هر لحظه به دنیای جدیدتری پا می گذارد. دنیایی که شاید روزی از دنیای انسان ها پیشی بگیرد.

این بار نیز دانشمندان دست به ساخت رباتی زدند که شاید در آینده ای نزدیک به مقابله با انسان برخیزد. این ربات دارای حسگر لمسی برای شناخت مواد است، سنسور BioTac که مشابه انگشتان انسان عمل کرده و لایه های پوستی انعطاف پذیر دارد، جالب است بدانید که برای افزایش حساسیت ربات به ارتعاشات، این ربات دارای اثر انگشت نیز هست.

این ربات توانایی شناخت 117 ماده رایج را دارد و با استفاده از حرکات اکتشافی در 95 درصد مواقع بافت مواد را به درستی تشخیص می دهد، بنابراین به نظر می رسد این ساخته در مقایسه با انسان، نسبت دقت بالاتری دارد.

اما با وجود توانایی های بالا، این ربات هنوز در تشخیص مواد بهتر برای انسان ها ضعیف عمل می کند برای مثال هنوز نمی تواند تشخیص بدهد که کدام گوجه فرنگی رسیده تر است بنابراین فعلا نمی توانید این ربات را برای خرید بفرستید. به همین دلیل تیم سازنده ربات گفته که میخواهد تمرکز خود را روی ساخت اندام مصنوعی و یا رباتی برای تست محصول مصرفی قرار دهد.

پس بهتر است کمی خوشبین باشیم، انگشتان دست ما هنوز ارزش بیشتری دارند، البته فعلا!

این روبو-مار به راحتی خودش را به دور استوانه هایی با اندازه های مختلف می پیچد و همانند یک مار واقعی (و شاید بهتر) بالا می رود و حتی از دست فرد نگه دارنده لوله هم بالا رفته و تا هنگامی که از طریق کامپیوتر خاموش نشود، به حرکتش ادامه می دهد. فکر می کنید اگر روزی این ربات تصمیم بگیرد که از دستور کامپیوتر برای خاموش شدن سر باز زند، چه اتفاقی برای محقق بیچاره خواهد افتاد؟ به گمانم این تیم تحقیقاتی باید علاوه بر جعبه کمک های اولیه و کپسول آتش نشانی، یک اسلحه قوی هم در قفسه آزمایشگاه شان داشته باشند.

تیم تحقیقاتی دانشگاه کارنگی ملون، دلیل الگوبرداری از مارها برای ساخت این ربات را، آزادی عمل بسیار بالای بدن آنها می داند. این آزادی عمل درونی به روبو-مار اجازه می دهد در تمامی نقاطی که انسان ها یا دیگر ماشین های نجات رباتی نمی توانند وارد شوند، به راحتی راه خود را یافته و داخل شود. گفته می شود طرح اولیه این ربات به صورت مودولار و قطعه قطعه بوده که می تواند به راحتی سر هم شود. این حیوان رباتیک به دلیل ساختار ویژه خود، تقریبا با هیچ محدودیت حرکتی روبرو نیس ت و می تواند بخزد، از موانع صعود کرده و حتی شنا کند.

عمر مفید سیمکارت به نحوه استفاده، نگهداری و حتی میزان مصرف آن بستگی دارد.

افزایش میزان روشن یا خاموش بودن تلفن، مقدار و تعداد مکالمه، حتی تعداد پیامک‌های ارسالی و دریافتی، همه در کاهش عمر سیمکارت اثر دارد. به پیامک‌های بی‌حساب و کتابتان توجه بیشتری کنید!

سیمکارت معمولا وقتی می‌سوزد که صحیح از آن استفاده نکنید. صدمه فیزیکی، وارد کردن پین کد (معروف به Pin) اشتباه بیش از دفعاتی معلوم، وارد یا خارج کردن سیمکارت هنگام روشن بودن موبایل، اتصال موقت، نمناکی یا تماس با رطوبت، قرار گرفتن در معرض نور خورشید، لمس یا آغشتن صفحه طلایی آن به ذرات غبار، چربی و... از عوامل دیگر خرابی و سوختن سیمکارت به شمار می‌رود.

سیمکارت‌هایی که در فضای مرطوب، شرجی، شهرهای نزدیک دریا، در مجاورت حرارت بالا و... استفاده می‌شود، زودتر خراب شده و امکان سوختنشان بیشتر است.

گوشی غیراستاندارد هم از آنجا که ولتاژها را به مقدار استاندارد یا بدرستی به سیمکارت منتقل نمی‌کند، در سوختن سیم نقشی بسزا دارد. در خرید گوشی دقت کنید.

دریافت پیغام Invalid Sim به معنای سوختن سیمکارت نیست؛ گوشی موبایل را خاموش و مجددا روشن کنید، مشکل برطرف خواهد شد. در صورت تکرار پیام، بررسی کنید که محل اتصال سیم کثیف نباشد.

از شناسنامه و قاب سیمکارت خود همچون سندی بهادار مراقبت کنید. این قاب سندی مورد نیاز برای دریافت خدماتی چون تعویض سیمکارت و مانند آن است.

در صورتی که قصد خرید و فروش سیمکارت‌های موسوم به شارژی را دارید، دل به برگه تایید خرید و فروش خوش نکنید. این برگه سند قابل قبولی تلقی نمی‌شود.

بهتر است کارت ملی خود را به نمایندگی اپراتور یاد شده ببرید و با مراجعه به دفاتر رسمی، نقل و انتقال آن را قانونی کنید تا هم امکان دریافت سیمکارت جدید را داشته باشید، هم در صورت سرقت یا سوء‌استفاده‌های دیگر، پای خود را از دام سوءاستفاده‌گران بیرون کشیده باشید.

دکتر مارک چنگیزی، عصب‌شناس ایرانی، عینک «O2Amps» را بر این اساس طراحی کرده که سطوح اکسیژن زیر پوستی می‌تواند علائم اجتماعی فرد را برون یابی کند.

این فناوری مبتنی بر یک واقعیت زیست‌شناسی تکاملی بوده که دید رنگی در نخستین‌ها برای شناسایی نوسانات سطح اکسیژن پوست تکامل یافته تا موجودات بتوانند به شناسایی نشانه‌های رفتاری و اجتماعی بر اساس این تغییرات بپردازند.

برای مثال رنگ پوست انسان در زمان عصبانیت یا شرمندگی به رنگ قرمز درمیاید، اما علائم ریز دیگری نیز وجود دارند که ممکن است تنها تا حدی از آنها آگاه بوده اما برای شناسایی رفتارها بسیار لازم هستند که چنگیزی از آنها در کتاب جدید خود موسوم به «تکامل دید» یاد کرده است.

این عینک به رنگ صورتی بوده و به تقویت علائم اکسیژن در نگاه بیننده می‌پردازد. یکی از مهمترین کاربردهای این فناوری در پزشکی بوده و این محصول اکنون در مرحله آزمایشی خود در دو بیمارستان است.

عدسی‌های این عینک باعث درخشش رگها شده و به راحتی به نمایش عروق مخفی می‌پردازد.

دکتر چنگیزی که مدیریت شناخت انسانی شرکت 2AI Labs را برعهده دارد به تولید سه فناوری متفاوت پرداخته که در کاربرد با هم فرق دارند: یک یابنده عروق، یک آشکارساز تروما و یک تقویت کننده عمومی بالینی که هر دو کار را انجام می‌دهد.

از دیگر کاربردهای این دستگاه می‌توان به موارد امنیتی در فرودگاهها یا رویدادهای ورزشی اشاره کرد.

چنگیزی، تحصیلات کارشناسی خود را در رشته ریاضیات و فیزیک در دانشگاه ویرجینیا و دکتری خود را در ریاضیات در دانشگاه مریلند به پایان برده است. او از سال 2007 دانشیار دپارتمان علوم شناختی در انستیتو پلی‌تکنیک رنیلر است. تخصص اصلی وی، حوزه‌هایی چون عصب‌شناسی نظری، دید، علوم‌شناختی و زبان‌شناسی را در بر گرفته و یکی از کسانی است که سعی می‌کند عملکردهای مغز را رازگشایی کند.

چنگیزی در عین حال یکی از چهره‌های برجسته علمی برای رسانه‌های جهان به شمار می‌رود.

استفان هاوکینگز فیزیکدان و نظریه پرداز معروف بریتانیایی که در حال حاضرریاست مرکز تحقیقاتی کیهان شناسی نظری دانشگاه کمبریج را برعهده دارد، پس از مشاهده ذره بوزون هیگز توسط دانشمندان سرن در گفتگویی با بی بی سی اظهار داشت: این کشف مهمی است و پیترهیگز باید به خاطر آن جایزه نوبل دریافت کند.

وی افزود: جای تأسف است، چرا که پیشترفتهای بزرگ در فیزیک از آزمایشهایی ناشی می شود که نتایجی دارند که ما انتظار نداشته ایم. به این دلیل من با گوردن کین (از دانشگاه میشیگان) شرط بسته بودم که ذره هیگز پیدا نخواهد شد.
هاوکینگز گفت: حالا به نظر می رسد که 100 دلار باخته ام.

گوردن کین دانشمندی که 100 دلار را برنده شده اظهار داشت: خبر مشاهده بوزون هیگز خبر خوشی بود که با 100 دلار تکمیل شد.

دانشمندان مرکز تحقیقات هسته ای اروپا روز چهارشنبه اعلام کردند که یک ذره ریز اتمی مشاهده کرده اند که به نظر می رسد بوزونی باشد که وجود آن حدود نیم قرن پیش از سوی پیتر هیگز پیش بینی شده بود.

هاوکینگز مشهورترین دانشمند در قید حیات بریتانیا اظهار داشت که این کشف هیگز را مستحق دریافت جایزه نوبل کرده اما موجب شده که وی 100 دلار از دست بدهد.

از سوی دیگر کین اظهار داشت: من اطمینان داشتم که بوزون هیگز کشف می شود. کشف هیگز احساس فوق العاده ای بود. این کشف بنیانهای مدل استاندارد را تقویت می کند.

بوزون هیگز (Higgs boson) یک ذره بنیادی اولیه فرضی دارای جرم است که وجود آن توسط مدل استاندارد فیزیک ذرات پیش‌بینی شده‌است. مشاهده تجربی این ذره چگونگی جرم‌دار شدن ماده توسط ذرات بنیادی بدون جرم دیگر، توضیح می دهد.

به طور خاص، بوزون هیگز، می‌تواند دلایلی برای تفاوت‌های بین فوتون که بدون جرم است و بوزون‌های W و Z که نسبتاً پرجرم هستند، ارائه کند. جرم ذرات بنیادی، تفاوت‌های بین الکترومغناطیس (که توسط فوتون‌ها ایجاد می‌شود) و نیروی هسته‌ای ضعیف (که توسط بوزون‌های W و Z ایجاد می‌شود) در ساختار میکروسکوپیک (و به‌طبع ماکروسکوپیک) ماده مؤثر هستند؛ بنابراین، بوزون هیگز  یک مؤلفه بسیار مهم در دنیای ماده تلقی می شود.

این روزها بسیاری از سازندگان تلویزیون و استودیوهای فیلمسازی ایده استقرار تلویزیونهای سه بعدی در خانه ها را پیگیری می کنند، درحالی که برخی از مصرف کنندگان تحت تأثیر قرار گرفته و این فناوری را وارد خانه خود کرده اند دیگران استدلال می کنند که این فناوری هنوز هم جای رشد بسیاری دارد و درحال حاضر در مرحله ای قرار ندارد که بتوان نسبت به آن ابراز هیجان کرد.

در فهرست موضوعاتی که برخی ها نسبت به فناوری کنونی سه بعدی ناخوشایند تلقی می کنند، ضرورت شیشه های سه بعدی است.

متأسفانه فناوری سه بعدی بدون شیشه نیز موضوعات خاص خود را در این عرصه مطرح می کند، اما محققان موسسه تحقیقاتی ماساچوست (MIT) روی این فناوری کار می کنند و نتایج اولیه آن بسیار جالب توجه بوده است.

بی تردید در فروشگاه های تازه تأسیس برچسبها و تصاویر هولوگرافی ( تصاویر لیزری) را که از تمام زوایا سه بعدی به نظر می رسد را دیده اید. این فناوری در موسسه تحقیقاتی ماساچوست درحال توسعه و پرورش است و از ایده اولیه مشابه همین هولوگرافی ها استفاده می کند.

یک دستگاه تلویزیون هولوگرافی نیازمند پیکسلهایی بسیار کوچکتر از پیکسلهایی است که درحال حاضر توانایی ساخت آن را داریم اما با چندین لایه از LCD می توان یک نتیجه مشابه با تصاویر هلوگرافی را دریافت کرد.

هر بخش کوچک از یک ویدئو در یکی از سه لایه LCD نمایش داده می شود. یک الگوریتم الگوسازی که برای ایجاد حرکت در صفحه همزمان با حرکت تصاویر به کار می رود.

نتیجه این اقدام یک نوع تصاویر سه بعدی لرزان است که مغز ما به نوعی عمق آنها را نگاه می کند همان پاسخی که مغز به فناوری سه بعدی عادی داده است. این تصاویر به قدری شفاف و واضح نیستند که بسیاری از مردم را راضی کنند اما تجلی جالب این تکنولوژی محسوب می شود.

در تلویزیون‌های معمولی برای تشکیل تصویر از نقاط فوق العاده کوچکی به نام پیکسل استفاده می‌شود. این در حالی است که در یک تلویزیون سه‌بعدی، این پیکسل‌ها به دو قسمت تقسیم می‌شوند و یک قسمت از آنها برای ایجاد یک تصویر استفاده می‌شود و قسمت دیگر برای ایجاد یک تصویر مشابه. دو تصویر اولی ولی با اندکی تفاوت با آن، در فاصله‌های خیلی نزدیک یا خیلی دور این دو تصویر روی یکدیگر افتاده و تصویر نهایی تقریباً نامشخص می‌شود.

نمونه اولیه از این صفحات نمایشی که در موسسه فناوری تولید شده دارای نرخ تأثیرگذار 360 هرتز است که در مقایسه با صفحات نمایشی امروز در بازار بسیار متفاوت است. این صفحات لایه ای موضوع جدیدی نیستند. پیش از این نینتندو 3DS ( کنسول بازی قابل حمل تولید شده توسط نینتندو) نیز از LCD های لایه ای استفاده می کند، اما این صفحات جدید در استفاده از این فناوری موثر تر بوده اند.