دانشجویان مهندسی مکانیک شهرکرد

شـاد زی بـا سـیاه چـشـمان شاد       که جهان نیست جز فسانه و باد

ز  آمـــده  شـــادمـان  بــبایـــد بود         وز گــذشــتـه نــکــرد بایــــد یــاد

مــن و آن جـعــد مــوی غالیـه بوی        مـن و  آن مــاه روی حــور نــــژاد

یک بخت آنکسی که بداد و بخورد       شــوربـخــت آنکه او نخورد و نداد

بــاد و ابرست ایــن جهان افسوس      بــــاده پیـــش آر هـــرچـه بـاداباد

شــاد بودسـت ازیـن جـهان هـرگز        هیــچ کس تـا ازو تو باشی شـاد

داد دیــدسـت ازو بـه هیـچ سـبب      هیــچ  فـــرزانـــه تـا تـو بیـنی داد