دانشجویان مهندسی مکانیک شهرکرد

رسیدن به توانایی بمباران اهدافی در قاره های دیگر، می تواند یک پیشرفت استراتژیک برای هر ارتشی باشد، اما انجام این کار با سرعت های مافوق صوت، آن هم با پرنده ای رادارگریز و بی نیاز از خلبان، فراتر از یک پیشرفت ساده است. برای همین است که بریتانیا در یک دهه گذشته وقت و منابع زیادی را صرف توسعه Taranis کرد، یکی از بزرگترین و سریع ترین پهپادهایی که بشر تاکنون ساخته.

تارانیس نتیجه یک دهه تحقیق وزارت دفاع بریتانیا در قالب اولین برنامه UCAV (پرنده های جنگی بدون خلبان) است، تصمیمی که به جای پیوستن به برنامه بین المللی کشورهای اروپایی گرفته شد و بریتانیا با شروع برنامه خودش، یک کنسرسیوم 143 میلیون پوندی با مشارکت BAE Systems ،GE Aviation ،Rolls Royce و QinetiQ را شکل داد که نتیجه آن، ساخت نمونه اولیه این بمب افکن ضد رادار بین قاره ای است.

تارانیس که پس از رونمایی اولیه در سال 2010 به ندرت دیده شده، 11.35 متر طول دارد و 4 متر ارتفاع. فاصله نوک دو بال آن هم 9.1 متر است. اما اگر از وزنش می پرسید، 8 تن ذکر شده. در حالی که جزئیات آن در هاله ابهام قرار دارد، بسیاری از صاحب نظران حوزه دفاعی می گویند که احتمالا از یک موتور Adour 951 ساخت رولزرویس و با گشتاور 8,785 نیوتن متر برخوردار است.

البته این پهپاد فقط برای بمباران ساخته نشده و کاربردهای جاسوسی، نظارت و مراقبت، و شناسایی هم دارد زیرا می توان بر روی آن سیستم جمع آوری تصویر با کمک دوربین های ساخت BAE نیز نصب کرد تا به طور خودکار به گرفتن عکس هایی با رزولوشن بالا بپردازد.

پس از به پایان رسیدن تست ها در فاز اولیه که از سال 2010 آغاز شده، تارانیس در ماه های آینده اولین پرواز خود را خواهد داشت و از پایگاه آزمایشی وُمرا متعلق به نیروی هوایی استرالیا، به هوا برخواهد خواست.

اگر طی ماه های آینده گزارش هایی از مشاهده یوفو در جنوب استرالیا دیدید، زیاد آنها را جدی نگیرید. احتمالا مردم منطقه نسل بعدی جنگ افزارهای رباتیک را با بشقاب پرنده اشتباه گرفته اند.

(تارانیس نام خدای طوفان در فرهنگ سلتیک است.)