دانشجویان مهندسی مکانیک شهرکرد

غالب ترین نظریه درباره شکل گیری ماه این بود که 4.5 میلیارد سال پیش، در نتیجه برخورد یک شی بزرگ به زمین حدود ماه شکل گرفته است. به طوری که قطعه بزرگی از خرده های باقی مانده از این اصابت ماه شده است.

اگرچه محققان تصور می کردند که گرمای ایجاد شده تحت این فرآیند تمام آب ماه را از بین برده و آن را کاملا خشک کرده است. اما تحلیل آبی که در روی سطح ماه و زیر آن کشف شده نشان می دهد که این آب با آبی که در زمین وجود دارد، منبع یکسانی دارند.

اگر این فرضیه جدید درست باشد باید گفت که فرآیند شکل گیری ماه به سادگی چیزی که پیشتر تصور می شد نیست.

آلبرتو سال استادیار علوم زمین شناسی دانشگاه براون و نویسنده اصلی این مقاله گفت: ساده ترین توضیح برای آنچه که ما یافته ایم این است که در زمین بدوی یعنی زمان پیش از برخورد بزرگ آب وجود داشت. قسمتی از این آب از این برخورد در امان ماند و این قسمت همان است که امروز ما در ماه مشاهده می کنیم.

تحقیقات پیشین نشان می داد که شیشه آتشفشانی در نمونه های به دست آمده طی مأموریتهای آپولو در برگیرنده آب بوده است.

آلبرتو سال طی مقاله خود با تحلیل ترکیب ایزوتوپیک هیدروژن به خاستگاه آب پرداخته و میزان دوتریم موجود در آن را بررسی کرده است.

دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که پروفایل شیمیایی آب با شهاب سنگهایی که سیارکها نزدیک کمربند مشتری وجوددارند مطابقت می کند.

این حقیقت که آب و ماه در زمین وجود دارد تاحد زیادی ناشی از همین شهاب سنگها است که دلالت بر این مفهوم دارد که هر دو دارای منبع آبی یکسانی هستند.

براساس اظهارات این محقق، این برخورد موجب نشد که تمام آب از بین برود.